یادداشت | عدالت ورزشی؛ حلقه مفقوده ورزش افراد دارای معلولیت 

دیدار قهرمانان و مدال آوران المپیک و پارالمپیک توکیو با رهبر انقلاب،  حاوی رهنمودهای عملیاتی ارزنده ای بود و افق دید روشنی را پیش روی متولیان ورزش کشور به ویژه متولیان ورزش افراد دارای معلولیت گشود.
خودباوری، قدرشناسی، هویت ایرانی- اسلامی، امیدآفرینی و ارزش های انسانی، بیش از دیگر موضوعات در کلام رهبری متجلی شدند.
اما تاکید ایشان بر " عدالت ورزشی"، در عین پررنگ کردن وظایف برزمین مانده و تکالیف به سرانجام نرسیده، تلنگر به جا و درخور تاملی بود که سالهاست از طرف جامعه افراد دارای معلولیت طلب می شود. مطالبه به حقی که این عزیزان، با کسب عنوان های دهان پرکن ملی و جهانی، مدتهای مدیدی است که استحقاق خود را برای داشتن آن به اثبات رسانده اند، اما گویی این حق خواهی و حق طلبی در هیاهوی "ووووزلا " گم شده است.
امروز دیگر به تدوین شرح وظایف ها و دستورالعمل ها و قوانین جدید نیاز نیست، امروز زمان تعهد و التزام به آنهاست و فرصتی برای عملی شدن.
این بزرگترین اقلیت، از بزرگترین محدودیت ها رد شده و پا را بر سکوهای قهرمانی گذاشته اند تا چشمها را بینا و گوشها را شنوا و قدمها را حرکت دهند، برای بازسازی مسیرها، تا چرخ ویلچرشان آنها را در راه ورزشگاه و باشگاه و میدان مسابقه لنگ نگذارد، تا زمین ترک خورده والیبال دست و پاهایشان را زخمی نکند، تا نبود تجهیزات و امکانات، آنها را به پرتاب سنگ در زمین های خالی حاشیه شهر متوسل نکند، تا حقوق اندک و مسئولیت زندگی و ضعف جسمی و تحلیل قوای بدنی، آنها را به همان گوشه عزلت همیشگی و تکرار ملال آور تکرارها نکشاند.  
"عدالت ورزشی" یعنی دیده شدن آنهایی که شایستگی شان را با رنج، با ثبات قدم، با فقر مادی، بی ادعا و بی های و هوی به اثبات رسانده اند.
پس بار دیگر قانون جامع حمایت از افراد دارای معلولیت را بازکنید و بخوانید، یک بار دیگر به دستورالعمل های سازمانی نگاه کنید، یک بار دیگر جامعه را با تمام شهروندانش ببینید، نیازی نیست برای همزادپنداری روی ویلچر بنشینید یا چشمهایتان را ببندید و گوش هایتان را بگیرید. اتفاقا امروز، درست همان روزی است که باید بیشتر ببینید، بیشتر بشنوید و بیشتر رو به جلو حرکت کنید. بسم ا...